mijn saxofoon oefende, kreeg ik een beter
idee. Ik mijmerde ... biologisch, kleinschalige
landbouw en veeteelt ... zoiets. Echt buiten
op het land. Ik maakte een afspraak met
de administrateur en Aline. Maar nee, ze
hielden het liever bij tuinieren. Het plan
was te vaag en belangrijker: het zou boven
hun budget gaan. Ik was echter niet voor
één gat te vangen. Aan de leestafel had ik
gezien dat het instituut ook een eigen blad
uitgaf. Misschien eens contact opnemen met
een redacteur daarvan. Ik moet zelf zeggen
dat ik zo'n aardig stukje uit mijn pen liet
vloeien, waarin ik belangstellenden opriep
voor een bijeenkomst, dat de 'persgroep' zoals
de redactie zich noemde, het zou plaatsen.
En natuurlijk zou ik in hun gebouw ... van
faciliteiten gebruik kunnen maken ... aleen
geen financiën. Ik was zó in mijn nopjes,
dat ik het stuk ook naar La Parisienne stuurde.
Voor de eerste bijeenkomst had ik een bovenkamer
besproken. Ik had nog zo'n twee weken om een
beetje een samenhangend verhaal te verzinnen.
Tegen de tijd dat ik me een beetje zorgen
begon te maken, werd het stukje, tegen mijn
verwachting, gepubliceerd in La Parisienne.
